زبان چینی تبتی
زبان چینی تبتی
همانطور که از نام خود پیداست، این خانواده از دو شاخه اصلی تشکیل شده است:
قسمت سینو از این نام به زبان‌های مختلف چینی (سینیتیک) که گاه به آن لهجه‌ها گفته می‌شود، اشاره دارد. شعبه چینی (سینیتیک) دارای بیش از 1.3 میلیارد سخنگو است که بیشترین تعداد سخنرانان هر شاخه زبانی در جهان است.
قسمت تبتو- برمن از این نام به 389 زبان اشاره شده است و منطقه‌ی وسیعی را شامل می‌شود که در شمال آن فلات تبت، در جنوب آن Malay mappeninsula، غرب آن شمال پاکستان و شرق آن شمال شرقی ویتنام قرار دارد.
به نظر می‌رسد زبان چینی تبتی از جایی در فلات هیمالیا سرچشمه گرفته است، که سرچشمه‌ی رودخانه‌های بزرگ شرق و جنوب شرقی آسیا از جمله Yellow، Yangtze ،Mekong Brahmaputra و Irrawaddy است
در حالی که شاخه چینی نسبتا خوب مقرر شده است، شاخه Tibeto – Burman نسبتا تحت بررسی باقی می‌ماند و طبقه‌بندی قابل اعتمادی ندارد.
نمی‌توان دقیقاً گفت که چند زبان تبتو-برمن وجود دارد.
این امکان وجود ندارد که بگوییم چند زبان Tibeto – Burman وجود دارند، چه تعداد از آنها زبان یا گویش یک زبان مجزا هستند، یا حتی اگر هنوز زبان‌های متعلق به آن شعبه وجود داشته باشند که هنوز کشف نشده و توضیح داده شوند.
منشأ خانواده زبان چینی تبتی با تحقیقات جدید مشخص شد
زبان چینی تبتی شامل زبان‌های ادبی اولیه مانند چینی، تبتی و برمه‌ای است و بیش از 400 زبان مدرن در چین، هند، برمه و نپال وجود دارد.
این یکی از متنوع‌ترین خانواده‌های زبان در جهان است که توسط 1.4 میلیارد گوینده صحبت می‌شود. اگرچه این خانواده‌ی زبانی از ابتدای قرن نوزدهم مورد مطالعه قرار گرفته است، اما دانش محققان در مورد منشا این زبان‌ها هنوز به شدت محدود است.
براساس یک مطالعه فیلوژنتیکی از 50 زبان باستانی و مدرن Sino-Tibetan، دانشمندان نتیجه گرفتند که زبان چینی تبتی از میان کشاورزان واقع در شمال چین و حدود 7200 سال پیش، سرچشمه گرفته است.
در طول 10000 سال گذشته، دو خانواده‌ی بزرگ زبان دنیا ظهور کردند، یکی در غرب و دیگری در شرق اوراسیا. در کنار هم، این خانواده‌ها تقریباً 60 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند: هندی-اروپایی (3.2 میلیارد سخنگو) و چینی-تبتی (1.4 میلیارد سخنگو)
خانواده سینو-تبتی از حدود 500 زبان در گستره‌ی جغرافیایی وسیعی، از ساحل غربی اقیانوس آرام تا نپال، هند و پاکستان سخن می‌گویند. سخنگویان این زبان‌ها نقش مهمی را در دوران ماقبل تاریخ بشر ایفا کردند و باعث ایجاد فرهنگ‌های پیشرفته در چین، تبت، برمه و نپال شدند. با این حال، در حالی که باستان شناسان، فیلوژنتیست‌ها و زبان‌شناسان به شدت در مورد ریشه‌های خانواده‌ی زبان‌های هندی-اروپایی بحث کرده‌اند، تشکیل زبان‌های سینو-تبتی پیش از این توجه کمی را به خود جلب کرده است.
بانک اطلاعاتی از کلمات کلیدی 50 زبان سینو-تبتی
به منظور روشن کردن تاریخچه پیچیده این زبان‌ها، محققان یک پایگاه داده لغوی حاوی واژگان کلیدی را از 50 زبان سینو- تبتی تشکیل دادند. این پایگاه داده شامل زبان‌های باستانی است که 1000 سال پیش از آنها صحبت می‌شود، مانند چینی قدیمی، برمه و تبتی و همچنین زبان‌های مدرن که توسط کار میدانی مستند شده‌اند.
با استفاده از روش‌های محاسباتی قدرتمند فیلوژنتیک، محتمل‌ترین روابط بین این زبان‌ها استنباط شده و سپس تخمین زده شده که این زبان حدود 7200 سال پیش پدید آمده است.
برای برطرف کردن مسیرهای پیچیده تکامل زبان‌های سینو-تبتی، نویسندگان به کلمات مرتبط با توصیف خانه‌های خود پرداختند، زیرا ممکن است چگونگی گسترش دانش کشاورزی در منطقه را نشان دهند. این تجزیه و تحلیل کشاورزی حاکی از منشا خانواده سینو-تبتی در جوامع چینی شمالی است.
تاریخچه‌ی زبان چینی تبتی
به نظر می‌رسد که سرزمین Proto-Sino-Tibetan جایی در فلات هیمالیایی باشد که رودخانه‌های بزرگ شرق و جنوب شرقی آسیا منبع آنها هستند و حدود 4000 سال قبل از میلاد بوده باشد.
درباره زبانشناسی سینو-تبت
زمینه زبانشناسی چینی تبتی تنها حدود 50 سال قدمت دارد، و تنها در 25 سال گذشته، یک موضوع پر رونق از پرس‌و‌جو بوده است. محققان از اواسط قرن نوزدهم در تلاش بودند چینی‌ها را در یک زمینه ژنتیکی گسترده تر آزمایش کنند، از آنجا که روابط بین چینی‌ها و تبتی‌ها از یک سو و تبت و برمه از سوی دیگر آشکار شد، به نظر می‌رسد که اصطلاح سینو-تبت ابتدا توسط (R. Shafer (1939-41 استفاده شده است، که آن را به عنوان یک ذخیره زبانی سه‌جانبه متشکل از چینی، Tibeto – Burman و تای تصور می‌کرد.
برای مطالعه بیشتر بر روی این لینک کلیک کنید.
اجزای زبان چینی
مولفهی چینی
با هر معیار (تعداد سخنران، قدمت تاریخ مکتوب مستند، اهمیت فرهنگی، تاثیر بر زبان‌های دیگر)چینی به عنوان یکی از مهم‌ترین زبان‌ها در جهان شناخته می‌شود. با این حال ماهیت غیر الفبایی سیستم نوشتاری چینی مشکلات منحصر به فردی برای زبانشناس تاریخی ایجاد کرده‌است که سعی دارد آواشناسی مراحل اولیه زبان را بازسازی کند یا ارتباط ژنتیکی بین زبان‌های چینی و دیگر ایجاد کند.
مولفهی Tibeto – Burman
مؤلفه‌ی اصلی Sino-Tibetan، شاخه‌ای با زبان‌های منفرد بسیار متنوع و بسیار متمایز است که Tibeto-Burman نام دارد. وجود خانواده Tibeto-Burman در اوایل دهه 1850 مطرح شد متخصصان بریتانیایی و مدیران مستعمراتی در هند و برمه شروع به مطالعه برخی از ده‌ها زبان “قبیله‌ای” منطقه کردند که به نظر ژنتیکی مربوط به دو زبان ادبی بزرگ، تبتی و برمه‌ای است.
بخش عمده‌ای از این داده‌های اولیه توسط مدیران استعمار یا مبلغین که سال‌ها در بین افرادی که زبان‌هایشان را مطالعه می‌کردند جمع‌آوری شده است، و تعدادی از دستور زبان‌ها و فرهنگ لغاتی که تولید کردند دارای ارزش ماندگاری است. بومیان آموزش دیده که وقت خود را صرف تلاش در فرهنگ لغات و کلمات کلیدی می‌کردند، نتایج را در یک نسخه خطی چند جلدی به نام زبان شناسی سینو-تبت منتشر کردند.
زبان‌های تبتو-برمن و زیر گروه آنها
تعداد سخنگو‌های تبتو-برمن 56 میلیون نفر است، و پرجمعیت‌ترین زبان آن، برمه‌ای است که 22 میلیون سخنگو دارد، در حالی که تعداد سخنگو‌های تایلندی (45.5 میلیون) و ویتنامی (55.4 میلیون) در دهه‌های اخیر به سرعت افزایش یافته است.
با تمام این موارد، بهترین تخمین این است که خانواده‌ی Tibeto-Burman دارای حداقل 250 زبان مجزا است. برای حدود نیمی از زبان‌ها، آمار دقیق جمعیت موجود نیست و خیلی از آنها ممکن است در خطر نابودی قرار بگیرند.
زیر گروه‌های تبتو-برمن
Kamarupan
Qiangic
Himalayish
Kachinic
Lolo-Burmese
Karenic
با توجه به این منبع می توان گفت بیش از 400 زبان که امروزه درباره‌ی آنها صحبت می‌شود ممکن است از شمال چین سرچشمه گرفته باشند.
اگرچه زبان‌های چینی، تبت و برمه کاملاً متفاوت از یکدیگر هستند، اما همه‌ی آنها از یک زبان اجدادی مشترک مشتق شده‌اند. تجزیه و تحلیل جدید نشان می‌دهد که این زبان باستانی در شمال چین پدید آمده و با کشاورزی در جنوب و غرب گسترش یافته است.
ماندارین، کانتونی، تبتی و حدود 400 زبان دیگر همگی به دلیل منشأ مشترک آنها به گروهی به نام زبان‌های سینو-تبت تعلق دارند. این زبان‌ها توسط 20 درصد از جمعیت جهان صحبت می‌شوند.
اگرچه هنوز معلوم نیست چه زمانی در مورد زبان اول باستان صحبت شده است، اما حدود 6000 سال پیش به دو شاخه اصلی تقسیم شد. یکی از طرف جنوب، و دیگری به تبت و جنوب آسیا گسترش یافت. این جدول زمانی با گسترش کشاورزی در آسیای باستان همسو است. می‌توان نتیجه گرفت که جمعیت چینی و تبتی احتمالاً در جنوب غربی چین به همراه این زبان سرچشمه گرفته است.
منبع: بنیاد چین